انجمن متافیزیک ایران – دکتر طلسم چاکرا شناسی، هاله شناسی، آشنایی با چشم سوم، ریکی ، دوره های ریکی پیشرفته، هیپنوتیزم وخود هیپنوتیزم، فنگشویی، کاربا آونگ، بازتاب درمانی، تله پاتی، مغناطیس درمانی
شاید این مطالب برایتان مفید باشد
همه ما دوست داریم فردی باشیم که IQ بالا دارد چون احساس می کنیم با ضریب هوشی بالا می توان بسیاری از مشکلات را حل کرد و چالش هایی که بقیه دیرتر از پس آن بر می آیند را زودتر رد کنیم. ولی شاید با خواندن این مقاله متوجه شوید که داشتن IQ بالا خود می تواند مشکلات مختلفی را به همراه داشته باشد.
مطالعه ای جدید که به سرپرستی Ruth Karpinski در ژورنال Intelligence به چاپ رسیده است گزارش کرده است که افراد بسیار باهوش معمولا ریسک زیادی در ابتلا به انواع مختلف مشکلات روانی و فیزیولوژیکی دارند. همچنین احتمال بروز مشکلات مربوط به واکنش های استرسی نسبت به محرک های محیطی و ارتباط مغز با سیستم ایمنی را دارند.
بخش قابل توجهی از افراد با IQ بالا ( ضریب هوشی حدودا بالای ۱۳۰) در زندگی روزانه به خاطر عواطف خاص و فیزیک بیش از حد قابل تحریک، در رنج و ناراحتی به سر می برند.
طبق تئوری مطرح شده توسط Karpinski افرادی که دارای توانایی شناختی بالا هستند عواطف و رفتارهای بیش از حد هیجانی نسبت به محیط خود دارند. به دلیل اینکه آگاهی آنها از محیط اطراف بالا است بنابراین سیستم عصبی مرکزی بیش از حد هیجانی و واکنش دهنده را دارند.
کوچکترین عامل تحقیر کننده مثل وجود برچسب لباس و یا شنیدن صدایی نامتعارف می تواند در آنها باعث واکنش استرسی مزمن و سطح پایین شده و ممکن است واکنش های فیزیکی بی اندازه ای را به دنبال داشته باشد. وقتی اعصاب سمپاتیک شدیدا تحریک شوند این افراد خود را در حالت جنگ و گریز ادامه دار و یا حالت یخ زده احساس می کنند که همین می تواند باعث یک سری تغییرات در سیستم ایمنی و تنظیم رفتارها توسط مغز، حس و حال و عملکرد ذهنی و بدنی شود.
در تحقیق مربوطه، ۳۷۱۵ نفر آمریکایی با ضریب هوشی بالای ۱۳۰ انتخاب شدند. وضعیت سلامتی آنها از جهات گوناگون بررسی شد مثل تجربه استرس، تغییرات نوسانی خلق و خو، بیش فعالی-کم توجهی، اوتیسم و سایر اختلالات روانی دیگر به همراه بیماری های جسمی مثل خودایمنی، آلرژی و آسم. سپس نتایج به دست آمده با سایر قشر عادی جامعه مورد مقایسه قرار گرفت.
اگر داشتن IQ بالا یکی از دلایل مهم این اختلالات و بیماری ها نبود در این صورت باید نتایج کلی یکسانی بین این دو گروه دیده می شد. ولی مشاهده شد که نتایج با هم اختلاف زیادی دارند. برای مثال اگر درصد ابتلا به اضطراب در جمعیت عادی ۱۰% بود در گروهی که ضریب هوشی بالا داشتند این مقدار، ۲۰% بود. این نشان می دهد که گاهی ضریب هوشی بالا می تواند میزان ابتلا به انواع اختلالات روانی و مشکلات جسمی را ۲ تا ۴ برابر کند.
بنابراین ضریب هوشی بالا درست است که مانند هدیه ای مادرزادی می تواند در برخی زمینه ها به افراد کمک کند ولی متاسفانه چنین افرادی در طول زندگی خود ممکن است حالات شدید خاص و تحریک پذیری بیش از حد را نشان می دهد که می تواند چنان به حالتی شاخص تبدیل شود که آنها را در بسیاری از سطوح زندگی فلج کند و مانع پیشرفت آنها شود.
