انجمن متافیزیک ایران – دکتر طلسم چاکرا شناسی، هاله شناسی، آشنایی با چشم سوم، ریکی ، دوره های ریکی پیشرفته، هیپنوتیزم وخود هیپنوتیزم، فنگشویی، کاربا آونگ، بازتاب درمانی، تله پاتی، مغناطیس درمانی
شاید این مطالب برایتان مفید باشد
بین فکر کردن و مراقبه فرق های زیادی وجود دارد و نتایجی که از انجام هر کدام از آنها به دست می آید متفاوت است. برای پی بردن به تفاوت فکر کردن و مدیتیشن مثال های زیادی را می توان زد که بهترین آن را می توان از تعالیم ذن (از مکاتب مراقبه ژاپنی) استخراج کرد و ذهن بزرگ و ذهن کوچک را مثال زد.
ذهن کوچک مربوط به فکر کردن عادی است. یعنی ذهن منطقی که بیشتر اوقات از آن استفاده می کنیم و کارهای روزمره خود را با آن ارزیابی کرده و انجام می دهیم، تصمیم گیری می کنیم و برنامه ریزی انجام می دهیم. ذهن کوچک برای ادامه حیات ما لازم است و برای بسیاری از موقعیت ها ضروری است. البته این بخش از ذهن، معایب خود را هم دارد برای مثال دچار خستگی و اشتباه می شود، شلوغ و حواس پرت است و گاهی بیش از حد فعال بوده و مانع تمرکز فکر ما می شود.
ولی ذهن بزرگ به کیفیتی از آگاهی گفته می شود که به ما اجازه می دهد از افکار خود آگاه باشیم و برخاستن آنها را از ذهن مشاهده کنیم. به کمک این ذهن است که در مراقبه، از افکار مختلف خود بدون آنکه واکنشی نسبت به آنها نشان دهیم آگاه می شویم. ما لحظه آغاز و پایان هر فکر را توسط ذهن بزرگ متوجه می شویم.
طبیعت ذهن بزرگ که در مراقبه به آن اتکا می کنیم این است که آزاد از هر گونه قضاوت، نظر و درگیر شدن است. وظیفه آن فقط مشاهده فعالیت های ذهن در لحظه حال است. ممکن است در یک لحظه افکار زیاد، کم و یا هیچ فکری در ذهن باشد. از آنجا که ذهن بزرگ به جای آنکه درگیر افکار شود، آنها را همان طور که هستند مشاهده می کند بنابراین به ما فرصت می دهد که یک قدم به عقب برداریم و عادلانه و بدون قضاوت، افکار خود را نظاره کنیم. در این صورت افکار مختلف باعث آزار، حواس پرتی و نگرانی ما نمی شوند و به دلیل اینکه همه چیز به صورت شفاف و بدون جانب داری مشاهده می شود پس تصمیمات بهتری در ذهن ما شکل می گیرند. ما به افکار و احساسات واقعی خود آگاه می شویم و تجدید نظرهای خود به خودی در مورد نظرات متعصبانه خود انجام می دهیم. این کار بدون تلاش ذهنی صورت می گیرد و همه این اثرات به خاطر بالا رفتن سطح آگاهی در اثر مراقبه است.
در مدیتیشن درست است که ما درگیر افکار نیستیم ولی این معنی خالی بودن کامل ذهن نیست. افکار همچنان وجود دارند ولی ما قصد نداریم آنها را دنبال کنیم و یا تغییر جهت دهیم و چیزی را از آگاهی خود پنهان کنیم. ما با انجام مراقبه به ذهن یاد می دهیم که دیگر تعقیب کننده هر فکر بی ارزشی نباشد و در برابر چیزهایی که حقیقت را به ما نشان می دهد مقاومت نکنیم. هم افکار خوب و هم افکار آزار دهنده توسط ذهن پذیرفته می شوند و با کیفیت فکر کردن خود آشنا می شویم.
البته در طول مراقبه هم گاهی ذهن دچار حواس پرتی می شود و در افکار غرق می شود ولی تا وقتی که نیت ما این باشد که شاهد افکار واقعی خود باشیم، زمان از دست دادن کنترل ذهن را متوجه شویم و سپس اجازه دهیم که آن فکر هم عبور کند و دوباره به نقطه اصلی تمرکز برگردیم در این صورت باز هم می توان این کار را مراقبه نامید و نه فکر کردن.
هر دو بخش ذهن یعنی ذهن کوچک و بزرگ برای ما لازم هستند ولی ذهن کوچک هنگامی تحت کنترل واقعی ما است و می توان تصمیمات بهتر گرفت که بخش ذهن بزرگ احاطه بیشتری بر آن داشته باشد تا در روند منطقی فکر کردن ما، افکار مزاحم و بی ربط و قضاوت های احساساتی کاهش پیدا کنند.
پس ذهن کوچک که کار تفکر روزانه را انجام می دهد چیز بدی نیست به شرط آنکه تربیت شود و غرق در افکار طولانی و وقت گیر و بی ثمر نشود در غیر این صورت چیزی جز احساس گم شدن در حجم بالای افکار، حواس پرتی و خستگی ذهنی دستگیر ما نمی شود.
